Daar staat ze dan 11 jaar en door haar ouders opgegeven voor een de training “Dit Ben Ik” om haar zelfvertrouwen en weerbaarheid te vergroten. Ze neemt afscheid van haar moeder maar het kost haar moeite. Tranen wellen op in haar ogen. De paniek slaat toe en het liefst gaat ze met haar moeder weer mee naar huis. Ik kom bij haar staan. Ze durft niet naar binnen. Ik neem haar angst en onzekerheid serieus en ik beloof haar dat we haar moeder bellen als het niet meer gaat. Ze checkt nog 2x af of ik echt het goede telefoonnummer heb en dan stapt ze de ruimte binnen.

Over die spannende drempel, naar de ruimte die onveilig voelt, waar ze niemand nog kent en ze niet weet wat ze kan verwachten. Het eerste kwartier is ze stilletjes aanwezig. Ze tast af, kijkt rond en luistert naar wat de anderen vertellen. Ze hoort en voelt herkenning en durft uiteindelijk ook iets te zeggen. Ze vertelt wie ze is en dat ze het erg spannend vindt. Als de anderen erkenning geven voor dit gevoel ontspant ze en gaat ze aan de slag. Ze ontdekt haar kwaliteiten, oefent met contact maken en ontdekt haar grenzen aan te geven. Ze lacht en heeft zichtbaar plezier. Aan het einde van de bijeenkomst kijken we terug.

Ze geeft aan een keileuke middag gehad te hebben en ze verlaat vrolijk de ruimte. De volgende bijeenkomsten ontpopt ze zich van een verlegen en onzeker meisje in een vrolijke en betrokken dame. Met haar scherpe tong en haar humor levert ze een waardevolle bijdrage aan de groep en haar zelfvertrouwen groeit.

Na de laatste bijeenkomst laten we haar in vertrouwen los. Met een rugzak aan ervaringen en handvatten waar ze zelf weer mee verder kan loopt ze met vertrouwen de deur uit.